In deze Voices vertelt Paulien Oltheten hoe zij afgelopen jaar houvast vond in Lourdes TV. De webcambeelden die ze verzamelde en categoriseerde vormen de basis van een nieuw filmproject waar ze nu aan werkt.

Na een onrustig half jaar besloot ik om de zomer in de Pyreneeën door te brengen. Ik stapte in de auto, reed richting zuiden en besloot onderweg een tussenstop te maken in Lourdes. Zo kwam het dat ik op een late namiddag in juli rondliep in een leeg Lourdes, want dat jaar bleven de zieken en grote groepen pelgrims door alom bekende redenen weg. Een vrij absurde en unieke situatie. Ik kon nu met een aangename afstand en rust de structuur, de mechanismen en het sociale gedrag van dit beroemde pelgrimsoord bekijken.

De dagen daarna slenterde ik rond met mijn camera en bekeek het pelgrimsoord met mijn kunstenaarsogen. Ik begon ook mensen te interviewen, vragen te stellen over waarom zij daar waren. Zo dacht ik meer grip te krijgen op deze wereld vol (katholieke) regels, rituelen en codes die ik niet goed kende.   

Thuis keek ik het videomateriaal terug en merkte ik dat ik weliswaar goed had rondgekeken en wist waarom anderen in Lourdes waren, maar nog niet had uitgevonden waarom ik daar zelf eigenlijk was. Ik wilde terug naar Lourdes om dat verder uit te gaan zoeken, maar door de nieuwe lockdown mocht ik niet meer reizen. Gefrustreerd over dit ongewenst vastzitten en mijn onbeantwoorde vragen, zocht ik online naar beeldopnames van Lourdes en stuitte op de livestream-webcam Lourdes TV Direct. 

Ik raakte gebiologeerd door wat ik zag en besloot het dagelijks te volgen en er schermopnames van te maken. Het volgen van de strakke routines van die plek en haar bezoekers gaf houvast en structuur aan mijn dag. Al vrij snel begon ik ook mensen te herkennen. Ik raakte daardoor steeds meer betrokken bij wat ik zag. Die betrokkenheid werkte verslavend. 

Een personage waar ik bijvoorbeeld een hechte relatie mee heb opgebouwd is ‘De zwaaiende vrouw’. In mijn fantasie heet ze Theresia. Herkenbaar vanwege haar kleurrijke paarsroze dagrugzak stapt ze altijd als een van de eerste bezoekers het beeldkader binnen, zo rond 8 uur. Ze staat vervolgens stil in de rij tussen de kerkbanken, bidt, wordt op een gegeven moment onrustig, ze wiegt dan met haar lichaam wat heen en weer, slaat vervolgens een kruisje, draait zich om en zwaait naar de webcam. Ook geeft ze vaak handkusjes.
Naar wie zwaait deze vrouw? Weet ze dat ik naar haar kijk? Haar ‘One minute of Fame’? Ik heb haar elke dag opgewacht en zwaaide soms terug.

Bekijk op Vimeo een van Pauliens observaties toen ze in de zomer van 2020 met haar camera in Lourdes was.

Voor Kunstfort Voices nodigen we steeds een andere kunstenaar of maker uit om op deze plek een kunstwerk, gedicht of verhaal te delen, soms van henzelf, soms van een ander.