Tentoonstelling met een militair karakter
Strijders vormen een rode draad in het oeuvre van Ans van der Vleuten. Dat begon begin jaren negentig met een fotoreportage die ze zag in een tijdschrift, over de strijders van de oorlog in Liberia. Van der Vleuten: “Ze zagen er angstaanjagend uit, de heren. Ze keken recht in de camera, waren tot de tanden bewapend. – En wat ze aan hadden: Roze damespruiken op hun hoofd, nylon peignoirs, ovenwanten aan hun handen, veiligheidsbrillen op, poserend met enorme teddyberen. Een bizarre combinatie van carnaval en oorlog.”

Als een antropologe bestudeert Van der Vleuten de soms bizarre aankleding, het machogedrag, het taalgebruik van de strijder en alle machinaties en propaganda daaromheen. De beelden van strijders haalt ze overal vandaan en schakelt ze gelijk. Gefascineerd door de processen achter de foto’s, roepen schijnbaar triviale details allerlei vragen bij haar op: “Er heeft iemand nagedacht over de aankleding van zo’n groep. Hoe gaat zo’n proces: Wie beslist wat, en hoe, en op wat voor gronden? Wie heeft bedacht: we zetten roze pruiken op of we knippen een uniform uit een wit laken?”

All dressed up and nowhere to go
Van der Vleuten distantieert zich bewust van elk politiek oordeel. Ze benadert strijd, oorlog of geweld als een algemene menselijke eigenschap. Het gaat niet over strijders met een bepaalde nationaliteit of met een bepaald ideologisch doel, maar over de staat waarin zij verkeren als ze ten strijde willen trekken. Onder het stoere of nonchalante uiterlijk van de strijders schuilt een complexe mengeling van gevoelens en drijfveren. “Daar sta je dan met je testosteron: All dressed up and nowhere to go. – Dat vind ik fascinerend en doodeng tegelijk.”

Van der Vleuten confronteert ons met de onmenselijkheid én menselijkheid van oorlog, en het is niet duidelijk welke kant er verontrustender is.